In de vele jaren dat ik mij met MSX heb beziggehouden, heb ik via mijn artikelen in de diverse bladen — MSX-Mozaïek, MSX Club Magazine en MSX Computer & Club Magazine — niet alleen velen wat kunnen leren over MSX, maar heb ik zelf ook veel geleerd over MSX. Door mijn schrijf- en redigeeractiviteiten kwam ik met vele interessante MSX’ers in contact en kreeg vaak inzage in de nieuwste ontwikkelingen. Ontwikkelingen die anderen — onze abonnees — pas in het magazine konden lezen. Vooral als redacteur zie je, terwijl het blad onder je handen groeit, al van alles voor publicatie. Dat lijkt heel leuk en dat is het tot op zekere hoogte natuurlijk ook. Een nadeel is echter dat je nooit eens wat nieuws in het magazine ziet; of het moeten je fouten zijn. Ook moet je je als hoofdredacteur regelmatig beperkingen opleggen, want al is dat laatste nieuwtje fantastisch, je moet het toch naar het volgende nummer verschuiven. Als je het artikel nu opneemt moet je het hele magazine — dat net ‘klaar’ was — weer overhoopgooien, één of twee andere artikelen eruit en het nieuwe erin. Dan moet de inhoudsopgave nog worden aangepast en als eenmaal alles de deur uit is, stel je vast dat er een paar behoorlijk grote blunders zijn gemaakt. In het nieuwe artikel staan nog taal- en lay-outfouten, de inhoudsopgave is wel aangepast, maar de paginanummering niet. Een ander artikel werd verschoven naar een andere pagina en dat werd in de inhoudsopgave keurig veranderd, maar niet op de pagina zelf. Of nog frusterender; wel op de pagina zelf die ook goed in de map zat, maar niet in de file die naar onze zetter ging. Help! Een enkele keer werd de fout zuchtend geaccepteerd, soms een noodoplossing bedacht, een enkele keer de juiste file in vliegende haast bij de zetter bezorgd. En waarom heeft juist die nu geen internetaansluiting?

                             Met vallen en opstaan hebben we het vak zo geleerd en toen MCCM stopte viel er enerzijds een leemte, maar anderzijds kwam er ook weer eens wat rust. Toch was het jammer dat een groot deel van de verworven kennis niet meer gebruikt kon worden. Want al regel ik nu wel het clubblaadje van mijn bridgeclub is dat toch onvergelijkbaar met de MSX-periode.

                             Het aantal mailtjes dat ik, meer dan een jaar na het stoppen van MCCM, nog steeds ontving nam echter maar niet af. Vooral Manuel bleef mij bestoken. Terecht, want waarom werd er niets meer met de site gedaan? Enerzijds omdat de financiële basis was weggevallen, maar ook omdat er niet meer zoveel was om over te melden. Na anderhalf jaar begon er toch weer een behoorlijke hoeveelheid meldenswaard materiaal te komen. Manuel bleef stoken en samen met Wammes die zijn oude liefde niet in de steek wilde laten begon langzaam de revival van MCCM vorm te krijgen. Van begin af werd Manuel duidelijk gemaakt dat het hem niets zou opleveren buiten slapeloze nachten en koppijn. Wel wilde een deel van de oude MCCM-ploeg wat meehelpen. Ikzelf wilde vooral de redactie leiden om zo het redactielijden zo klein mogelijk te houden. Dat leiden niet als hoofdredacteur, maar als adviseur en Wammes gaf mij het vetorecht! Niets zou op de site kunnen komen zonder mijn toestemming.

                             Manuel heeft de laatste paar maanden een snelcursus hoofdredacteur moeten doorlopen die nogal pittig was. Gelukkig bleek hij een ploeg om zich heen te hebben die mede door mijn mailtjes — alles ging over internet — op hetzelfde spoor werden gezet. Alle neuzen dezelfde kant uit om het zo uit te drukken. Ik bestookte de nieuwe mensen met veel zaken en gaf vele nimmer genoemde argumenten waarom MCCM er destijds uitzag zoals het er uitzag. Toch kreeg de nieuwe ploeg eigen verantwoordelijkheid; ze mochten zelf hun eigen weg kiezen als zij er maar argumenten voor hadden om bepaalde zaken aan te pakken zoals ze deden.

                             Het resultaat gaf mij een schok van (h)erkenning; MCCM leek uit het graf herrezen en leeft nu op internet nog een aantal nummers door. Hoeveel nummers? Dat weten we geen van allen, we hebben redelijk hoop om dit jaar nog door te komen, maar alles hangt af van de auteurs die voor artikelen moeten zorgen. Ik heb Manuel op het hart gedrukt niet gelijk alles door te geven dat er ontvangen is, maar wat achter de hand te houden zodat je altijd al iets hebt voor een volgend nummer. De verwachting is dan ook dat er twee of drie nummers tot de vakantie zullen komen en in het najaar ook nog minstens een. Of dat alweer het afscheidsnummer moet worden is nu niet te zien, we hopen op veel reacties zodat er kan worden doorgegaan, maar dat weten we pas over enkele maanden. Voorlopig zijn we er echter en dat had (bijna) niemand een jaar geleden verwacht.

                             Veel plezier met deze uitgave en misschien tot ziens op Tilburg.